Obietnice bez przeprosin - prolog.

Dogasające resztki dnia kładły się żółtymi i pomarańczowymi plamami na jego bladym policzku. Szeptem nieświadomie palił moje powieki, słowa, z początku bezbarwne i bezkształtne, ześlizgiwały się z jego ust, nabierając ich malinowego koloru. Wędrowałam zimnymi dłońmi od jego policzka do burzy czarnych loczków, starając skupić się maksymalnie na zapamiętaniu tej niepowtarzalnej faktury. 

- Dzisiaj jesteśmy najpiękniejsi, wiesz?

Umyka mi moment, w którym na jego ustach wykwita szeroki uśmiech, a lazurowe oczy zaczynają błyskać radosnymi iskierkami. Cała sztywnieję, natychmiast ściska mnie w gardle. 

Zgodziłaś się. Myślisz, że on o tym zapomniał, głupia dziewczyno? 

Przesuwa dłonią po moich ramionach. Zdałam sobie sprawę, że nigdy wcześniej nie dotykał mnie tak, jak teraz. Delikatnie, powoli, czule. Nigdy nie patrzył na mnie takim wzrokiem, jak teraz. Pełnym chorego uwielbienia i pożądania. 

Odrobina miłości z jego strony ma zbyt wysoką cenę, nie uważasz? 

- Boisz się?

- Kochasz mnie? 

Chcę trwać przy nim, powiedziałam w myślach, bo na tych ustach kołyszą się najpiękniejsze kłamstwa.

- Kocham cię.

Mój prawy kącik ust wędruje wysoko w górę, gdy uświadamiam sobie, że tym razem zabrzmiało to wyjątkowo szczerze. Kolejny raz złapał mnie za serce w odpowiednim momencie. Poczułam niesamowity spokój. Rozwiał moje wszelkie wątpliwości, ostatnie promyki nadziei na powrót do domu.

- Będziemy wiecznością. Od teraz tylko ty i ja.

- Obiecujesz?

Przyłożył miękką dłoń do mojego policzka, słodki zapach szczęścia owinął mnie, gdy nachylił się w moją stronę. Wzięłam głęboki wdech, a on wcisnął mi w rękę opakowanie tabletek nasennych, czego prawie nie zauważyłam, zaabsorbowana jego bliskością. 

- Twoje serce bije dziś wyjątkowo pięknie.

Delikatnie musnął moje usta, jakbym była z porcelany. Smak jego warg był obłędny, słodycz i gorycz nigdy nie stanowiły tak niesamowitej mieszanki, jak teraz. Zarzuciłam mu ręce na szyję, przyciągając go jak najbliżej się dało. Oddałabym wszystko, by ta chwila nigdy się nie skończyła, by wciąż trwała. 

Będziemy wiecznością, ale zanim to się stanie trafimy do piekła. Dwie zepsute dusze, nieprawdopodobnie zgrany duet. On, dla którego nienawiść jest synonimem słowa miłość oraz ja - jego mała marionetka. 

- Połknij je - wskazał głową na tabletki, gdy oderwał mnie od siebie. 

Trzydzieści osiem pastylek, popite winem, wylądowało w moim pustym żołądku. Z chwilą, gdy przymknęłam oczy, ktoś wpadł jak burza do pomieszczenia. 

- Hej, ty! Zostaw ją!

- Nie wtrącaj się w nie swoje sprawy! 

Ciemność pochłonęła mnie łapczywie, nim zdążyłam w pełni pojąć tą sytuację. Wszystko wokół ucichło. Ostatnia myśl zabrzmiała w mojej głowie i odpłynęła w nicość.

To twój koniec, głupia dziewczyno. 

Czterysta dziewięć słów, zaczynamy od początku.